Nie sposób nie podzielić się z Wami bardzo ważnymi myślami... Dziś jest szczególny dzień dla harcerzy i skautów. Dzień Myśli Braterskiej. Święto przyjaźni, braterstwa, kolejna okazja do przypomnienia sobie, po co składa się służbę.

Choć nie uczestniczę aktywnie od kilku lat w życiu mojego hufca, w moich żyłach płynie harcerska krew. Co roku, 22 lutego, czuję się wyjątkowo. Poświęcam chwilę na wspominanie, aby przypomnieć sobie jak to było kiedy prowadziłam drużynę, albo kiedy pojechałam na pierwszy obóz w góry. Wszystkie emocje, radość, chęć pomocy, uczucie przynależności, bliska więź z otaczającymi mnie ludźmi, ciepło ogniska, chłód nocy z niebem pełnym gwiazd... Za tym się tęskni najbardziej.

Ten dzień nie tylko ma przypominać od czego to wszystko, harcerstwo, się zaczęło. Ma pomóc w uświadomieniu jak wielu nas jest, choć coraz mniej, niestety. Ma również odesłać harcerzy do tych podstawowych powodów działania - szerzenie braterstwa, bez względu na wiek, pochodzenie, płeć czy przekonania. Pamiętam te Braterskie zbiórki każdego roku 22 lutego. Świeczkowiska, ogniska. W około same znajome twarze. I niesamowite ciepło wypływające z każdego. Każdy dawał coś od siebie, współtworząc niesamowitą atmosferę, pomagając w kreowaniu naszych działań.

Choć już teraz na zdjęciach osiadł kurz, uczucia nadal są we mnie żywe. To, między innymi, siła jaką czerpie się z ruchu harcerstwa. Nie oddałabym żadnej chwili spędzonej wśród harcerzy za wszystkie skarby tego świata. "Tyle dróg na pamięć wydeptanych, tyle ognisk wypalonych aż po brzask. A wspomnienia spać nie dają, i po głowie się tułają. Tyle lat a jednak ciągle żal..."


I właśnie z okazji Dnia Myśli Braterskiej, wszystkim harcerzom i skautom pragnę życzyć wrażliwości na niesprawiedliwości losu, wytrwałości w harcerskiej służbie, sił aby co dzień dołożyć od siebie cegiełkę w budowaniu wspólnoty.

Czuwaj!

Marzenia. Czym byłoby bez nich życie. Każdy marzy o czymś. Żeby dostać awans, żeby grać na skrzypcach, żeby dostać się do konkretnej szkoły, żeby założyć rodzinę. Także żeby wyjechać na wakacje, mieć Lamborghini,, mieć domek przy plaży...
Każdy marzy o czymś. Jednak są ludzie, którzy narzekają na to, że ich marzenie się nie spełnia. Marzenia są po to, żeby je spełniać. Czekanie na spełnienie się marzenia, choć zwalnia nas z odpowiedzialności za nasze marzenie, za to czy się spełni, czy runie o ziemię i roztrzaska się na milion kawałków, nie jest dla mnie opcją. Chyba tylko dla nielicznych stanowi wybór.

Marzenia. Chociaż wydają się tak nieosiągalne, tak dalekie, są tylko marzeniami... Czy rzeczywiście?

Lubię wierzyć, że w każdym drzemie potencjał do podejmowania działań. Że KAŻDY może wpływać na otaczający nas świat. Właśnie taka siła jest potrzebna, aby ulotne marzenie stało się rzeczywistością. Jak zmienić marzenie w plan? Jak wyznaczyć cele? Jak je osiągnąć?

Uczucie bycia odpowiedzialnym za własne marzenie to to, od czego się zaczyna. A droga czasem może być długa i kamienista.

1. O czym marzę
Często najtrudniejszym pytaniem, które sobie zadajemy jest: ''Czego chcę od życia, od siebie, od innych?'' Warto wtedy wrócić myślami do przeszłości, lecz konstruktywnie porównać przeszłość z tym, czego naprawdę teraz chcesz.

2. Inicjatywa - siła woli
Złap wiatr za włosy. Jeśli widzisz wyraźnie swoje marzenie, masz je przed oczami, to już dużo. Nie bój się, że może się nie powieść. Usłyszałam ostatnio bardzo mądrą myśl. ''Ludzie myślą, że do zrealizowania swoich marzeń potrzebują ogromnych pieniędzy. To nieprawda.'' Czy rzeczywiście pieniądze są przyczyną odkładania na półkę twoich marzeń?

3. Plan
Ten krok jest wyjątkowo ważny, bo pozwala nam praktycznie myśleć nad zrealizowaniem naszego marzenia. Co normalny człowiek musi zrobić żeby..... zostać piłkarzem, mieć ogród, zamieszkać we Włoszech? Później: Co ja musiałbym / musiałabym zrobić w swoim życiu, żeby moje marzenie się spełniło? Czy mój plan będzie wymagał długoterminowych działań i postanowień? W takim razie jak je zaplanować aby przyniosły zamierzony skutek? To pytania, na które warto odpowiedzieć.

4. Cele
Jeśli mamy już plan... Warto wyodrębnić z niego poszczególne cele do realizacji. Chciałbyś grać na skrzypcach? Twoim celem będzie wypożyczenie albo kupno instrumentu, zapisanie się na lekcje... Cele, to kroki, jakie trzeba podjąć, aby stać się szczęśliwym posiadaczem swojego marzenia.
Często nasze cele mogą stać w sprzecznej konfiguracji, czy ruszyć tą drogą czy inną... Skręcić w lewo czy w prawo... Stop rozmyślaniom i tworzeniom konfliktów. Najkrótsza droga jest najlepsza.
Skup się na celach nadrzędnych, nie trać energii na nieważne cele, te które znacznie nie przybliżą Cię do celu. Które cele są ważniejsze, a które mniej ważne... od czego zacząć?

5.Odwaga
To krok przed realizacją. Ostateczna decyzja. Teraz już widzisz ile potrzeba, aby sny się ziściły, widzisz jak będzie wyglądać droga. Wiesz czego musisz od siebie wymagać. Zrobisz ten krok, czy cofniesz się, żeby znów śnić?

6. Realizacja
Każdy może wziąć odpowiedzialność za spełnienie się marzenia.
Nierealizowane marzenie może stać się źródłem frustracji... porażki...
Pamiętaj jednak, że chodzi tutaj o to, co przyniesie TOBIE szczęście i poczucie spełnienia, a nie jest odpowiedzią na oczekiwania społeczeństwa. Często to czego chcemy, nie wynika z nas samych, ale jest narzucone przez innych ludzi, instytucje. Nie uznawajmy ich za własne. Zadajmy sobie pytanie: Czy naprawdę mi na tym zależy?

Wiara w siebie musi Ci towarzyszyć każdego dnia. Aby nie odtrącić tego, co daje nam los, a co mogłoby okazać się drogą do spełnienia naszego celu. Jeśli jest się gotowym i pełnym wiary w siebie, marzenia przybliżają się na wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko zrobić krok, podjąć decyzję, wziąć na siebie odpowiedzialność, a nie powierzać go losowi. Inaczej zostaje lizanie lizaka przez papierek, niestety.

Spełnianie marzenia jest wspaniałą podróżą. A wiadomo, że im lepiej dopracowany plan i cele tej podróży, im wcześniej zaznaczone szlaki, tym łatwiej dojść do celu. Cele muszą być jasne i wymierne. Droga jest wyboista i można upaść. Ale wstawaj po każdym upadku, żeby sięgnąć po pozornie niemożliwe!

Udało mi się zrobić dziś również coś, za co zabierałam się ponad miesiąc. Ramka - stojak \ wieszak na biżuterię.


Wszystko co robię staram się robić niskim kosztem. Materiały z odzysku, resztki koronek, stare przedmioty. Do wykonania ramki potrzebowałam jedynie farby akrylowej. Jeśli nie miałabym koronek, z pewnością posłużyłabym się wykonaną przeze mnie bordiurą - koronką, którą opisałam w poprzednim poście. A i przy tej pracy użyłam fragmentu.


Ja wybrałam dla ramki biały kolor, dlatego musiałam pozbyć się starego lakieru. Mogłabym równie dobrze przymocować koronki od razu do ramki, ale zależało mi na tym, aby miała bardziej romantic look. Starłam papierem ściernym wszystko czego chciałam się pozbyć i przystąpiłam do malowania.


Dobrze jest pozaznaczać sobie dokładnie gdzie przytwierdzić którą koronkę. Chyba, że nie zależy nam na tym, aby były równo. Do przyklejenia nadaje się klej na gorąco. Moje koronki solidnie się trzymają.

I ugrzęzłam na jakiś czas przykuta do łóżka... No, może nie dosłownie, lecz nadal fatalnie...
Musiałam odwiedzić szpital. W końcu o zdrowie trzeba dbać:) Okazało się jednak, że zadbałam nie tylko o stan ciała ale i ducha, przy okazji.
Całe to ''leżakowanie'' obudziło falę fortunnych inicjatyw. Żeby zwalczyć nudę postanowiłam spróbować sił w robótkach z szydełkiem w parze. Okazało się, że szydełkowanie tylko wygląda na skomplikowane i nudne, inaczej, kiedy już się zacznie, nie można przestać. Więc z góry przestrzegam. Jeśli masz do pisania pracę magisterską i wiele obowiązków domowych do odrobienia, lepiej za szydełko nie chwytać.

Ja już jestem totalnie stracona.

W czasopiśmie ze zdjęcia zauważyłam śliczną bordiurę. Na pierwszy rzut oka wzór wyglądał na złożony, lecz... jeśli nie wiesz jak coś zrobić, to zacznij to robić. Tym sposobem wyszukałam filmiki ilustrujące podstawowe zasady szydełkowania: łańcuszek, półsłupek, słupek i słupek podwójny.
 Zaczęłam od podstaw, aby po krótkim treningu chwycić za wzór. I... było tak prosto, że aż niemożliwie.


Już pierwszego dnia od rozpoczęcia nauki szydełkowania udało mi się wykonać tą bordiurę. Musiałam tylko znaleźć opis oznaczeń i pokombinować nieco:)
Pierwszy krok to zmierzenie długości ściereczki. Trzeba wykonać łańcuszek taki długi jaki się potrzebuje. Od tego zaczynamy. Później drugi rząd cały półsłupkiem. Trzeci rząd to słupek podwójny i 1 oczko łańcuszka, naprzemiennie. Wychodzi nam śliczna drabinka. Czwarty rządek to wachlarze, czyli po mojemu ''słupki podwójne, ale zaczynane od 1 tego samego oczka aby z niego wszystkie wychodziły''.  Po 3 słupki podwójne, oddzielone 2 oczkami łańcuszka. I lecimy tak aż do końca.
Może z tego opisu wydawać się straszne. Tak jak dla mnie na początku. Ale gwarantuję, tydzień bezczynnego leżenia w łóżku i  człowiek zaczyna wyklejać ścianę zapałkami, aby tylko czymś się zająć.



Sądziłam, że nie dla mnie szydełko ani druty. Zaczynałam już kiedyś, bez skutku. Może do wszystkiego trzeba dorosnąć. Odkryłam, że mam cierpliwość. I odkryłam kolejny skrawek mojego miejsca na ziemi.

Kilka dni temu, kiedy opuściły nas śnieg i mróz, poczułam zbliżającą się wiosnę. Od razu nabrałam ochoty na przejażdżkę rowerem, lecz przecież prace nad nim jeszcze nie dobiegły końca...



Adlery były produkowane między rokiem 1880 a 1957 przez Adlerwerke, produkującym również auta, motory i maszyny do pisania, a przejętym w 1975 przez Volkswagena. Mój Adler znaleziony został w ubiegłym roku na tzw. 'szrocie', wystarczająco kompletny. Muszę przyznać, że ze względu na jego stan, nie byłam przekonana do przygarnięcia tego biedaka. Pewnie przez wiele lat stał na deszczu i mrozie, zardzewiały z opuszczenia, porzucony. Jednak serce nie sługa, dlatego szybko znalazł się w moim posiadaniu.




Pracy było co nie miara, od zdzierania resztek starej farby, pozbywania się rdzy, szpachlowania, prostowania, gładzenia, pokrywania podkładem, malowania... Lista nie miała końca. Potrzebne były części zamienne, farby i narzędzia, a przede wszystkim osoby, które mogłyby mi pomóc w renowacji, i dużo czasu oraz cierpliwości.



O takim rowerze zawsze marzyłam. Adler zmienił swój wojskowy charakter i nabrał nieco romantyczności. Ciekawe czy dobrze czuje się w nowym wydaniu:) Ja na nim czuję się wspaniale. Efekt prawie końcowy jest dla mnie zadowalający, dzięki pomocy mojego taty, braci i mojej Drugiej Połowy. Dla mnie ta praca zbiorowa nie tylko była bardzo radosna, ale i rozwinęła warsztat i moje renowacyjne umiejętności, bo najlepiej uczyć się pod okiem doświadczonych osób.


Jednak po kilku jazdach próbnych z początkiem prac wykończeniowych, jesień chyliła się ku końcowi, a na progu czekała już zima. Pracę trzeba było odłożyć również z powodu początku roku akademickiego. Chociaż zostały tylko detale do dopracowania: renowacja przedniej 'gapy', zamontowanie dzwonka i może wymiana rączek od kierownicy, najważniejsze już skończone. Adler, już w zupełne nowej odsłonie, znów może zwiedzać leśne zakątki i prowadzić mnie po nowych dla mnie ścieżkach.